środa, 30 września 2015

Operacje plastyczne na zwierzętach

Czy szalona miłość Koreańczyków do operacji plastycznych (więcej tutaj) może rozwinąć się jeszcze bardziej? Najwyraźniej może i właśnie posunęła się do granic absurdu, gdyż jak inaczej nazwać nowy trend w Korei, gdzie coraz więcej właścicieli zapisuje swoje pieski i kotki na operacje plastyczne?



W jaki sposób w koreańskich umysłach zalągł się pomysł, by operować swoje pupile? W niektórych przypadkach owe operacje plastyczne są koniecznością. Mopsy i buldogi niekiedy muszą udać się pod nóż, gdyż ich mocno przykrótkie pyszczki utrudniają im oddychanie. Czasem usuwa się też innym psom nadmiar fał skórnych, jeśli przesłaniają im oczy. Ktoś musiał zatem jakiegoś pięknego dnia przyuważyć sąsiada, który wyszedł na spacer z odmienionym i „upiększonym” po małej operacji pupilem i pomyślał sobie: „mój piesek też wyglądałby dużo bardziej uroczo, jeśli powiększyć mu oczy i naciągnąć parę zmarszczek!”.

Żart? Niestety nie. Poczynając od procederów dobrze znanych i u nas, jak przycinanie ogonków i uszu, do palety możliwych zabiegów wchodzą:

- wygładzanie zmarszczek,
- tworzenie podwójnych powiek (więcej o ludzkiej wersji tutaj),
- odsysanie tłuszczu,
- niwelowanie rozstępów na brzuchu,
- botox.

 Niektórzy weterynarze aż zacierają ręce z uciechy na samą myśl o popularyzacji trendu i idących za nim zyskami. Część z nich przy okazji szczepień sugeruje, że piesek czy kotek lepiej wyglądałby, gdyby mu to czy owo chirurgicznie poprawić.

[mopsikom też się to w głowach nie mieści!]

Takie operacje jak te, są zupełnie bezpieczne. Właściciel zwierzęcia ma prawo uczynić swojego pupila bardziej uroczym.” – twierdzi jeden z koreańskich weterynarzy.

I to mówi osoba, która z racji wykonywanej profesji powinna chociaż zwierzęta lubić…

Jeśli właściciel ma problem ze swoim wyglądem, z Bogiem, niech sobie tnie, odsysa i naciąga co chce. Jego zdrowie, pieniądze i brak rozumu. Śmiem jednak wątpić, by którykolwiek pies czy kot miewa refleksje natury: „moje oczy nie mają podwójnej powieki, jestem do niczego!” Zadawanie im cierpienia tylko dlatego, że panu/pani się coś ubzdurało, jest po prostu idiotyczne i okrutne.

Na szczęście większość Koreańczyków zachowuje jeszcze zdrowy rozsądek i również potępia podobne procedury, nazywając je głupotą i bezzasadnym okrucieństwem. W ankiecie przeprowadzonej przez magazyn weterynaryjny Daily Vet, 63% pytanych przyznało, że operacje plastyczne na zwierzętach powinny zostać zakazane.

Przeraża mnie to, co dzieje się w głowach niektórych ludzi, dla których nawet zwierzaki nie są warte miłości, jeśli nie są wystarczająco urocze i słodkie. Mam wrażenie, że obsesja na punkcie wyglądu i piękna wkroczyła obecnie w ostateczną fazę i stąd kolejny krok może prowadzić tylko do opamiętania. Oby!

I niech mi ktoś powie, że te zwierzątka nie są cudowne, takie jakie są!





Źródła:
rzecz jasna, nie wymyśliłam sobie tego wszystkiego, tylko opierałam się na wiarygodnych, anglojęzycznych źródłach. Niestety, w związku z inteligentna inaczej polityką Google, nie mogę zamieścić linków, skąd dokładnie pochodzą przedstawione w artykule informacje. Zainteresowanych zgłębianiem wiedzy proszę o kontakt mailowy! waleriankaa@gmail.com

czwartek, 17 września 2015

Za kulisami koreańskiej dramy

Czasem mam wrażenie, że Koreańczycy nie uznają czegoś takiego jak odpoczynek. Czas wolny to zapewne w ich oczach narzędzie Szatana, które trzeba zdusić w zarodku, podpalić, a prochy głęboko zakopać. Całość nie byłoby źle przywalić głazem, żeby przypadkiem coś z ziemi nie wypełzło.

["Rooftop Prince"]

Czy to dzieckow szkole, czy pracownik korporacji, czy gwiazda show-biznesu: żaden z nich nie pracuje dostatecznie ciężko, jeśli nie zaliczył kilku omdleń albo przynajmniej solidnego krwotoku z nosa. Aktorzy występujący w dramach na czas nagrań muszą zapomnieć o takich fanaberiach jak sen, czy czas dla najbliższych. Czy w Korei ktoś w ogóle sypia po nocach?

Problem z koreańskimi dramami polega na tym, że w przeważającej większości nagrywane są bardzo krótko przed emisją. Praca nad serialem zaczyna się zazwyczaj na dwa, trzy miesiące przed planowaną premierą, ale przygotowane „na zapas” odcinki szybko topnieją i zaczyna się wyścig z czasem, gdzie nie rzadko dany epizod nagrywany, edytowany i emitowany jest w telewizji tego samego dnia.

[Park Min Young zapewne sie tak cieszy, bo jest wreszcie w horyzontalnej pozycji!
"Sungkyunkwan Scandal"]

Czemu więc nikt nie zaczyna nagrań dużo wcześniej? Cóż… Koreańska pomysłowość, jak osiągnąć maksimum zysków po najniższych kosztach, nie zna granic. Po co ryzykować, że przemyślany i dopracowany scenariusz, zrealizowany z rozmachem i dbałością o detale nie osiągnie oczekiwanej oglądalności? Lepiej spreparować szkic, do którego można dopisać albo wykreślić kilka epizodów, w zależności jaki jest odbiór dramy przez publiczność. W internecie nie brakuje miejsc, gdzie można się wypowiedzieć i podzielić wrażeniami! Widzom nie podoba się, że główny bohater za bardzo jest bufonowaty? Co za problem wprowadzić dramatyczną przemianę duchową w trakcie następnego odcinka?! Widzowie woleliby, by gieroj wybrał jednak koleżankę głównej bohaterki? No dobra… Nie było jeszcze sceny na baranka? Bum! Czego lud sobie życzy, lud dostanie.

By odpowiadać na zapotrzebowania i sugestie widzów, nagrania nie mogą odbywać się z dużym wyprzedzeniem. Scenarzyści nie śpią po nocach, by wypłodzić coś w miarę sensownego na jutro, bo przecież za dwa dni ten sam odcinek musi ukazać się w telewizji! Aktorzy uwijają się jak mróweczki by jak najszybciej nagrać wszystkie sceny, a edytorzy i montażyści spędzają kolejną bezsenną noc, byle tylko zebrać cały tej bajzel do kupy.

[za kulisami "Secret Garden"]

Przy takim trybie pracy, nie trudno się więc dziwić, że czasem kunszt aktorski niedomaga, a logiczność i prawdopodobieństwo zdarzeń pozostawiają wiele do życzenia. Straszliwa powtarzalność niektórych scen i schematów (kilka przykładów tutaj) też nagle nabiera sensu, bo jest to coś, czego ogół widzów sobie życzy! Koreańczycy w przeważającej większości bardziej cenią sobie zaskakujące zaskoczenie, niż logikę całego przedsięwzięcia, więc są w stanie wybaczyć dużo schizofrenicznych zachowań i zupełnie nieprawdopodobnych zrządzeń losu, byle tylko dostać coś, czego się nie spodziewali. Czasem dochodzi do naprawdę przekomicznych sytuacji, kiedy umierająca na raka osoba, dostaje od losu drugie życie, zupełnie zdrowe chłopiska padają nagle na śmiertelne choroby jak muchy, kochankowie zżerają pierścionki zaręczynowe (więcej tutaj!), a Mihonki miotają się w pościeli, to odpychając, to przyciągając wygłupioną niewiastę. Serio, tyle ile było w dramach skiepszczonych zakończeń, które zupełnie nie trzymały się kupy, wiedzą tylko takie koreańskie maniaki jak my.

[tak, mowa tutaj o „Personal Taste”]

Jakim cudem udaje się znaleźć producentom obsadę do dram? Koreańskie seriale gwiazdami stoją i bez znanych nazwisk trudno w ogóle liczyć na jakikolwiek sukces!

Rzecz jasna w grę wchodzą pieniądze. Ogromne pieniądze! Gaża dwóch głównych aktorów wynosi zazwyczaj 20% (ale może być i połowę!) całości budżetu przewidzianego na wyprodukowanie dramy! Gwiazdy życzą sobie rekompensaty za nieludzkie warunki pracy, co jestem w stanie zrozumieć. Problem polega jednak na tym, że te szalone sumy trzeba skądś wytrzasnąć. A jak najlepiej zorganizować dodatkowe kilkaset tysięcy wonów? Oszczędzając na wszystkim innym, a głównie na wypłatach pomniejszych aktorów i pracowników. Wysokimi wynagrodzeniami zamyka się też usta gwiazdom, bo przecież nie mają prawa narzekać na warunki pracy, skoro zarabiają takie krocie! Nikt jednak nie bierze pod uwagę, że zmęczony aktor, to marny aktor i przy wiecznym niedosypianiu i przepracowaniu, nie trudno o błędy, które w przypadku np. scen akcji, mogą zakończyć się tragicznie.

[na krzesłach też sie oszczędza]

Mniemam, że jak długo nie stanie się coś przerażającego na planie, nikt nie będzie się specjalnie przejmował obecną sytuacją. Chciałoby się, by chociaż Koreańczycy byli mądrzy przed szkodą, ale póki co się na to niestety nie zapowiada.

Wielkie dzięki dla Madzi K., która zasugerowała ten temat! ^^
Jeśli też macie propozycje tematów, które warto poruszyć, walcie śmiało!

Źródła:
rzecz jasna, nie wymyśliłam sobie tego wszystkiego, tylko opierałam się na wiarygodnych, anglojęzycznych źródłach. Niestety, w związku z inteligentna inaczej polityką Google, nie mogę zamieścić linków, skąd dokładnie pochodzą przedstawione w artykule informacje. Zainteresowanych zgłębianiem wiedzy proszę o kontakt mailowy! waleriankaa@gmail.com

poniedziałek, 14 września 2015

„Na rozstaju” Higuchi Ichiyo

Ach, lubię te dni, kiedy wydawnictwa piszą do mnie z prośbą o przeczytanie i zrecenzowanie ich najnowszych książek! Szkoda, że póki co zdarzyło się tylko dwa razy (pierwsza była MUZA, do poczytania tutaj). Tym razem zgłosiło się do mnie Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego i poprosiło o napisanie kilku słów o zbiorze opowiadań Higuchi Ichiyo.


Przyznam się szczerze, że nie spodziewałam się, że ta książka w ogóle przypadnie mi do gustu. Higuchi Ichiyo jest jedną z najsłynniejszych pisarek epoki Meiji. Jej opowiadania wchodzą w kanon lektur obowiązkowych w Japonii, a jej podobizna zdobi banknot 5 000 jenów. Po pięciu latach studiowania filologii rosyjskiej, gdzie kanon lektur obowiązkowych co roku przekraczał możliwości czytelnicze nawet najbardziej kochających książki istot ludzkich, rozwinęła się we mnie organiczna niechęć do wielkich i uznanych nazwisk. Po przeczytaniu tylu setek mądrych, artystycznych, wiekopomnych i pobudzających do przemyśleń książek, zdecydowanie wolę poczytać coś odmóżdżającego, albo przynajmniej o tematyce podróżniczo-azjatyckiej :D

[Higuchi Ichiyo nie bez przyczyny upamiętniono na 5000 jenowym banknocie!]

Z niejakim ociąganiem zaczęłam więc lekturę pierwszego opowiadania w zbiorze „Na rozstaju”. Już po kilku stronach musiałam sama przed sobą przyznać, że „ej, to nie jest złe!”. Z każdym opowiadaniem dawałam się coraz bardziej oczarować pięknej narracji Higuchi Ichiyo, by na koniec stać się fanką jej twórczości. Dawno już nie czytałam czegoś równie pięknego i bezpretensjonalnego.

Każde opowiadanie to osobny świat przeżyć i uczuć głównych bohaterów. Są to krótkie chwile, najbardziej znaczące momenty w ich życiu, choć czasem zupełnie niepozorne. Fani literatury akcji zapewne poczują się rozczarowani tą pozycją, ale każdy, kto choć czasem lubi zatrzymać się i podumać nad życiem, na pewno znajdzie w opowiadaniach Ichiyo coś dla siebie.

Mnie urzekła prostota stylu pisarki oraz jej ponadprzeciętna znajomość ludzkich charakterów. Ciekawe jest też tło opowiadań, gdyż ich akcja rozgrywa się na przełomie XIX i XX wieku. Niektóre z nich dają nam wgląd w świat japońskich kurtyzan i panujących tam zasad. Inne to wycinki z życia arystokracji, kolejne to obraz życia zwyczajnych ludzi. Czasem zaskakujące jest, jak niewiele bohaterowie prozy Ichiyo różnią się od nas, dwudziestopierwszo wiecznych mieszkańców zachodu. Pomimo dzielącej nas kultury, konwenansów i obyczajów, w każdym człowieku niezmiennie tli się to samo pragnienie szczęścia i miłości.

[Higuchi Ichiyo]

Opowiadania Higuchi Ichiyo doskonale nadają się na lekturę w melancholijne, jesienne dni, gdyż otwarte zakończenia aż proszą się o moment zadumy nad filiżanką ciepłej herbaty.


Zdecydowanie polecam!

Link do wydawnictwa:

piątek, 11 września 2015

K-popowy rentgen z Walerianką! BIG BANG "Loser" i "Bae Bae"

Ha! Warto było tyle czekać z rozpoczęciem tej dawno już obiecanej serii, by móc ją zainaugurować donośnym kabooom! Drodzy Czytelnicy, BIG BANG powrócili!


Hmm… Pewnie już zdążyliście się zorientować, że wrócili. Zaczęłam pisać ten artykuł, gdy „Loser” i „Bae Bae” dopiero ukazały się światu, ale podstępny los powstrzymał mnie przed dokończeniem artykułu. Zamiast wyrzucić ten teks w kubeł, postanowiłam go jednak dokończyć i opublikować. Bo czemu by nie?

Pomysł na prześwietlanie i rozczłonkowywanie bardziej i mniej świeżych k-popowych klipów pojawił się już dawno, ale jakoś brakowało mi tej iskierki, która zmotywowałaby mnie do posadzenia moich czterech liter i spędzenia czasu na klepaniu w klawiaturę. Dziś jednak bez zbędnych rozterek mogę oddać się intensywnemu wgapianiu się w monitor i słuchaniu piosenek w pętli. BIG BANG, jak dobrze, że jesteście! <3

W czym rzecz?

Czy trzeba komukolwiek przedstawiać BIG BANG? Serio?


Przyznam się szczerze, że już jakiś czas temu postawiłam krzyżyk na chłopakach i nie sądziłam, że powrócą w kupie. Tyle było tych występów solo, kolaboracji, plotek o tym, jak to się nie dogadują... Nie wspominając już nawet, że jak na k-popowy boy band to są raczej posunięci w latach. Nie zamierzam jednak płakać, bo się pomyliłam! W dzisiejszym zalewie szmiry w k-popie (bez urazy), miło zobaczyć starych wyjadaczy, którzy nigdy nie zawodzą!

Jako, że chłopaki lubują się w wypuszczaniu klipów hurtem, ja też rozprawię się z nimi hurtowo. "Loser" i "Bae Bae" ukazały się tego samego dnia, więc idąc za przykładem danym przez YG Entertainment, też upiekę sobie dwie pieczenie przy jednym ogniu. A co! Ja tam lubię dobrze zjeść :D

Pierwsze wrażenia

Słyszałam, że "Loser" wygrywa w rankingach popularności, górując nad "Bae Bae". Ja jednak zdecydowanie preferuję drugą piosenkę. Pierwsze nagranie jest odrobinę za wolne i za spokojne jak na moje gusta, poza tym jakoś mi się kupy nie trzyma, żeby cały BIG BANG się czuł jak patałachy. Rozumiem, że każdy może mieć jakieś emocjonalne wzloty i upadki, a w ich przypadku stres i zwątpienie muszą występować na porządku dziennym, ale z tym „loser” (przegrany/nieudacznik), to już przesada.

[drodzy państwo, tak wygląda banda nieudaczników wg YG Entertainment]

Bae Bae” z kolei, pomimo dość wolnego rytmu, ma w sobie coś hipnotycznego, co kazało mi słuchać tej piosenki w pętli przez kilka dni. Klip też jest zdecydowanie ciekawy i warto pochylić się nad nim głębiej. Nim przejdę dalej, chciałabym w tym miejscu zostawić wiadomość do jednego z członków zespołu:


T.O.P, z tego co ty robisz, dzieci nie będzie…

Kącik klepania po pleckach

Skoro jesteśmy już przy „Bae Bae”, muszę wyznać, że jestem pod wrażeniem determinacji chłopaków i producentów. Od samego początku wszyscy wiedzieli, że ten utwór się cenzurze nie prześlizgnie a i otwarte śpiewanie o romantycznych uniesieniach w Korei nie jest zbyt mile widziane. A tu nie dość, że w tekście ewidentnie chodzi tylko o jedno, to i klip z tekstem koresponduje! Nawiązania do seksu w teledysku są na tyle wyraźne, że nawet średnio rozgarnięty widz się połapie w czym rzecz, ale są też one na tyle inteligentne, że nie niesmaczą. Rzadka to niestety cecha dzisiejszej pop kultury, więc tym bardziej zasługuje na poklepanie po pleckach.


Zauważyliście, że w 99% przypadków miłość pokazywana w MV to albo coś wzniosłego i niewinnego, co nigdy nie wyjdzie poza fazę trzymania się za rączki, albo jest to buchająca żądza w stylu „bierz mnie tu i teraz, albo ja cię wezmę!”?

Podoba mi się ten bezpretensjonalny sposób przedstawienia sprawy, gdzie seks jest po prostu czymś naturalnym pomiędzy dwojgiem kochających się ludzi, bez demonizacji i przesadnego erotyzmu. T.O.P jako wesoły pasikonik skaczący z kwiatka na kwiatek, strzelający plemnikami na lewo i prawo, też ma swój urok (chociaż jak wspominałam, z tego co zaszło na ekranie, dzieci być nie powinno :P). Scena finiszu, która przenosi chłopaków bliżej gwiazd, kiedy to dwa ciasteczka ryżowe łączą się w ekstazie, też całkiem nieźle podsumowuje moment szczytu doznań. A potem wszyscy razem i wesoło celebrują, co zaszło. Bo i czemu nie!

[chwila uniesienia. Jeśli tak wygląda T.O.P podczas momentu kulminacji, to związek z nim musi być bardzo zabawny :P]

Loser” to zupełnie inna bajka. Pasikonikowanie pojawia się co prawda w tekście piosenki („To cykl dziewczyn i błędów | kocham je przez jedną noc | i nienawidzę, gdy przychodzi ranek”), ale to nie jest radosny pląs, jaki możemy obserwować w „Bae Bae”. Rzekłabym, że ta piosenka bardziej zasługuje na bana od Ministerstwa do Spraw Równouprawnienia iRodziny, niż „Bae Bae”! Powiało depresją w big bangowych umysłach, oj powiało! Czy myślicie, że ta pętla na policzku GD jest przypadkowa? Po zapoznaniu się z tekstem piosenki zaczęłam się poważnie martwić o stan psychiczny autora tych słów. Okazało się, że jest to dzieło trzech chłopa: jednego z producentów – Teddiego, GD oraz T.O.P. Nie wiem, czym oni się tak wzajemnie zdołowali, przez co obecnie przechodzą w życiu, ale za wesoło im nie było!


Liczne są w klipie i tekście aluzje do myśli samobójczych. Jeśli taka tematyka lepsza jest od bezpiecznego seksu promowanego przez T.O.P, to ja już nie wiem, jakie mają w Korei priorytety…

Kącik małego złośliwca

Czy ja byłabym sobą, jeśli nie znalazłabym chociaż kilku wielce to frapujących momentów, do których można by się przyczepić? Zapewne nie!

Loser”… Ohohohoohoh… Jakiż to jest cudowny materiał na WTF Moments! ^^

Rozbierzmy ten klip na czynniki pierwsze.
Jak widzimy, każdy z członków zespołu ma jakiś problem.

GD ewidentnie ma problemy z kontrolowaniem agresji, cierpi na bezsenność oraz dręczą go myśli samobójcze.


Seungri ma problem z dziewczyną, która go zdradza i nie chce już nawet dać buzi. Do tego dochodzą jeszcze kłopoty z kontrolowaniem złości.


Daesung ma problem z lokalnym rasistowskim gangiem, który regularnie przetrzepuje mu portki tylko dlatego, że ma skośne oczy i ośmielił się zainteresować jakąś nieskośnooką dziewczyną.


T.O.Pa męczą wyrzuty sumienia, po tym jak zeżarł swoją niewiastę, odkrywszy, że jej palec jest wystarczająco pulchny (reszta za bardzo pulchna nie była, ale widać T.O.P ufa wielowiekowej tradycji sprawdzania tuszy po pulchności palca, zapoczątkowanej przez Babę Jagę od Jasia i Małgosi). Teraz na pewno zadręcza się, że przybierze na wadze.

[test zaliczony!]

Jaki problem ma za to Taeyang? Czy to może brak koszulki? W 17tej sekundzie klipu Taeyang usiłuje zdjąć kurtkę (pewnie jest ciepło na dworze), by w sekundzie 20stej znowu ją założyć, gdyż się właśnie zorientował, że, cholera!, przecież nie ma koszulki! A może jest po prostu bezdomny? A może cały ten złom w tle pochodzi z nielegalnych źródeł (wiecie, jak u nas, czasem tory znikają bez śladu, czasem jakieś kable wysokiego napięcia) i męczą go wyrzuty sumienia, bo jak głosi krzyż i naziemne graffiti „Grzech cię znajdzie”?


Jakby nie było naprawdę, niewielkie to zmartwienia w porównaniu z ogromem cierpienia reszty.
Chłop nie ma szczególnych powodów do narzekania, bo ewidentnie posiadł tajemnicę nieśmiertelności. W 2:54 min. Taeyang rzuca się z krawędzi, by mieć się dobrze w 5 sekund później.

[latająca wiewiórka!]

Wszystko to jednak przejściowe problemy! W dzień później, kiedy wypuszczono „Bae Bae”, chłopaki mają się już całkiem nieźle! Zastanawia mnie jednak jak to jest z tą „miłością”, którą to werbalnie wyrażają, bo GD ewidentnie zachodzi do podejrzanego przybytku. Widzieliście ten mały neon na wejściu? Co z tego, że lokal zamknięty jest na cztery spusty?! Desperacja nie wybiera! Pomimo braku żywych dusz, GD wygląda na takiego, co miło spędza wewnątrz czas…

I ta ostatnia scena, podczas której wszyscy tańczą wesoło w kółeczku? Żadna szanująca się Koreanka nie wystąpiłaby w hanboku bez kaftanika, zakrywającego ramiona! Taki frywolny strój preferowały panie lekkich obyczajów… Czyżby miało to znaczyć, że chłopaki rzeczywiście są „loser”, skoro tylko w taki sposób mogą potańczyć z dziewczynami? Nie wydaje mi się!

[a może przez to, że panie nie są miejscowe, po prostu nie znają zwyczajów?]

Słowem podsumowania

… pozostaje mi tylko dodać, że chłopaki nie zmurszały, mają się całkiem nieźle i cieszę się, że są wciąż razem!

A jak się Wam podobał BIG BANGowy come back?

Kto powinien następnym razem dać się prześwietlić?

Czekam na Wasze komentarze ^^


W kolejnych odcinkach ukazali się:
UNIQ "EOEO"
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...