Nomadyczny tryb życia: zakończony.

Awansowałam w hierarchii rozwoju cywilizacyjnego i osiadłam wreszcie na swojej zgrabnej pupie. No, przynajmniej na razie*.

Wiem, że się powtarzam, ale nawet nie wiecie, jakie to miłe, widzieć tyle komentarzy pod swoim postem! Tych życzących udanej podróży, tych pochlipujących, gdzie nowe posty, tych naśmiewających się nieco z mojego przesadnego entuzjazmu. Za wszystkie serdecznie dziękuję i przepraszam, że przestałam na nie odpisywać, ale znów nie może obyć się bez internetowych problemów.

Owszem, dostęp do sieci mam, tyle tylko, że chińskie władze blokują dostęp do kilku serwerów: Facebooka, Youtube i Bloggera… Czyli do niemal wszystkiego, czego mi trzeba, by być w kontakcie ze światem. Ale nie ma strachu. Nie z takimi rzeczami człowiek się borykał. Chińczycy wcale nie są taką zindoktrynowaną nacją, jak by się mogło wydawać i mają swoje sposoby na okazanie obywatelskiego nieposłuszeństwa. Z Facebooka mogę korzystać w miarę normalnie, blogi na Blogspocie mi się wyświetlają, ale niestety mogę na nie tylko popatrzeć. O komentowaniu ani zalogowaniu się na serwer nie ma mowy. Pracuję jeszcze nad dostępem do Youtube, ale na razie ratuję się chińskim zamiennikiem youku.com.

Tak sobie myślę, że może raz na tydzień wrzucę na fan paga na Facebooku kombo z moimi odpowiedziami, na najciekawsze/najbardziej palące pytania. Możecie też zostawić swój mail, jeśli nie lubicie czekać za odpowiedzą. Jak by nie spojrzeć, taka idea bloga, żeby być w kontakcie ze swoimi czytelnikami i nie chciałabym się tej przyjemności pozbawiać. Tak więc piszcie śmiało!

Teraz wypadałoby przejść do konkretów i odpowiedzieć na najbardziej interesujące pytanie, czyli kiedy blog wróci do zwykłego życia? Hmmm… Niebawem. W poniedziałek przyjechałam do mojego chińskiego miasteczka, w którym pracuję jako nauczyciel języka angielskiego. Jutro moja pierwsza lekcja. Na razie jestem jeszcze w fazie urządzania się i orientowania w przestrzeni, ale długo to już nie potrwa. A jak zawsze zapału mi nie brakuje :)

Jeśli ktoś chciałby poczytać więcej o moim życiu w Chinach (czy w innych krajach), to zapraszam na mojego podróżniczego bloga:

www.walerianka.blogspot.com

A! A propos podróżowania! Co do moich dziesięciu postanowień na Koreę. Bez żartów, nie wiem, co sobie te wszystkie chłopy wyobrażają! Z Joowonkiem (Joo Won) nie gadam, bo nie dość, że nie przyjechał z bukietem kwiatów witać mnie na lotnisku, to jeszcze przez niemal 3 tygodnie mojego pobytu na półwyspie nie znalazł ani kwadransa, by się ze mną spotkać. Rozumiem, że jest zajęty kręceniem nowej dramy, ale bez przesady. Nie codziennie przylatuję do Seulu! To samo dotyczy pana Kang Ji Hwana i Kang Dong Wona… Sukkie (Jang Geun Suk) jak zawsze był nieuchwytny i nawet nie wiedziałam do jakiego kraju miałabym przesłać babcine pierożki. Chamy z BIGBANG zupełnie zapomnieli zostawić dla mnie vipowski bilet na ich koncert w Seulu (GD do dzisiaj mi się z tego tłumaczy), a panowie z SM, JYP i YG Entertainment z przekonaniem twierdzili, że wszystkie miejsca sprzątaczek i szatniarek mają już obsadzone do końca 2054 roku włącznie… Obawiam się, że mój niezdrowy entuzjazm w oku co nie co zdradził moje prawdziwe zamiary… Wybaczcie, zawiodłam! ;(

[na takiego Sukkiego sobie ino mogłam popatrzeć :(

Myangdong, Seoul]

Z sukcesów pragnę jednak odnotować, że badania środowiskowe, które prowadziłam przez cały czas trwania mojego pobytu w Korei, zostały zakończone spektakularnym sukcesem. Wiedziałam, że nie mogę się mylić. Koreańska ulica toż to jest po prostu wyspa skarbów! @___@ Każdego dnia spotykałam przynajmniej jednego takiego pana, na widok którego szczęka opadała mi nisko, a puls wzrastał niebezpiecznie, oraz kilku takich, za którymi aż chciało by się bezwstydnie pooglądać… Kobiety też bywają tak piękne, że aż człowiekowi smutno, gdy spogląda w lustro. W Polsce nie zdarzały mi się takie stany zbyt często. Ale może po prostu w Korei dużo wychodziłam z domu?

Pozdrawiam jak zawsze bardzo serdecznie! ^^

---

* że na razie osiadłam, a nie że na razie pupa zgrabna. Chociaż, właściwie… Zgrabność czterech liter to też tylko kwestia czasu. I stopnia umiłowania konsumpcji… A ten jest u mnie dość wysoki! ^^