Kulisy k-popu: Dziewięć muz

W dzisiejszym odcinku z serii „kulisy k-popu” jak najbardziej dosłownie przyjrzymy się temu, co się dzieje, gdy gasną kolorowe światła na scenie, a z twarzy znika ciężka warstwa makijażu.

Film, o którym zamierzam dzisiaj napisać, nie jest zbyt świeży, ale myślę, że daje niezły  obraz tego, co dzieję się za kulisami koreańskiego show-biznesu. Reżyser dokumentu, Lee Hark Joon, od dłuższego czasu marzył o zrealizowaniu filmu pokazującego codzienność koreańskich gwiazdek k-popu, jednak zadanie od samego początku było tak trudne, jak się wydaje. Która wytwórnia, będąca przy zdrowych zmysłach, wpuściłaby na swoje podwórko reporterów, którzy by to przez okrągły rok podglądali ich pracę i raz na zawsze położyli kres mitowi o szczęśliwości i rodzinnej atmosferze panującej wewnątrz firmy? A jednak naleźli się tacy śmiałkowie. Po długich dysputach i negocjacjach, niewielka agencja Star Empire, zgodziła się, by Hark Joon wziął swoją kamerę i śledził poczynania jednego z przygotowujących się do debiutu zespołu: Nine Muses. Warunek był taki, że reżyser ma zachowywać się jak jeden z menagerów zespołu.

[Lee Hark Joon]

W momencie, kiedy Hark Joon pierwszy raz spotkał dziewczęta, do ich planowanego debiutu pozostawało jeszcze ponad 6 miesięcy. Media spekulowały, że zespół ma spore szanse, by odnieść sukces. Wytwórnia zainwestowała w ich trening ponad milion dolarów, więc presja była ogromna, gdyż porażka projektu Nine Muses równałaby się z koniecznością zwinięcia całego interesu i ogłoszenia bankructwa przez Star Empire.

Ową presję i napięcie między zarządem a zespołem, ale także między sami dziewczętami widać już na pierwszy rzut oka. Niewiele radości pojawia się na buziach następczyń Girls’ Generation… Są pot i łzy, przygaszone spojrzenia i podkrążone oczy. Mordercze treningi, niekończący się miraż zajęć, podczas których dziewczęta uczą się jak komponować piosenki, jak się ubierać, jak wypowiadać się przed kamerami, jak kreować swój wizerunek i jak mówić w obcych językach. Ich zajęcia planowane są w przedziale godzin 10 rano do 2 w nocy, a jakikolwiek objaw zmęczenia lub niezadowolenia, komentowany jest szczodrze przez menagerów. „Czemu wyglądasz na smutną?” „Nie jesteście nawet zainteresowane (tym co robicie).” „Czemu jesteś wkurzona? Pokłóciłaś się z kimś?” „Jesteś chora? Trudno, niedługo debiut, ćwicz!”

[próby, próby, próby...]

Rola przyszłych gwiazd w ich treningu sprowadza się do właściwie tylko do wykonawstwa. Im mniej przy tym dyskusji, a więcej posłuszeństwa i żarliwości, tym lepiej. Wszystko; od piosenek, poprzez choreografię, do strojów i odpowiedzi, jakich dziewczęta mają udzielić przed kamerami, jest już dla nich przygotowane. Nikt ich się nie pyta, czy podoba im się utwór, który mają zaśpiewać. Jeśli go lubisz, dobrze dla ciebie, bo jak nie, to i tak nie ma o czym dyskutować.

Stroje mają być uszyte na miarę i noszone dumnie. Nie sądzę, by dziewczyny mogły sobie choćby wybrać kolor gumki do włosów. Szef wytwórni przychodzi na spotkanie z wizażystą, rzuca krytycznym okiem na projekty kostiumów, po czym stwierdza: „Mam pomysł, jak sprawić, by wyglądały sexy. Skróćcie to, OK? (pokazując na spodnie jednej z dziewcząt)” Jeden z współpracowników ośmiela się mieć inne zdanie: „Nie wydaje ci się, że będą wyglądać tanio?” „Nie, wcale że nie. Będą wyglądać seksownie. Czy to nie to, co chwalą media? Honey tights (dosłownie: miodziaśne uda; termin używany prze koreańskie media, by pochwalić piękne i smukłe kobiece uda).”

 [więcej seksu!]

Jeśli komuś się nie podoba, albo ma problemy z dostosowaniem się do wojskowego rygoru, ma wolną drogę. Tysiące innych tylko czekają, by wkręcić się do branży i zająć twoje miejsce. Na kilka miesięcy przed debiutem zarząd agencji był zmuszony poszukać nowej dziewczyny do zespołu. Zadanie nie było zbyt karkołomne. Szybka wizyta w biurze zrzeszającym (kolekcjonującym) pięknych, młodych i utalentowanych służy pomocą. Wystarczy otworzyć katalog, podać kilka zmiennych (wzrost, waga, wiek, preferowane uzdolnienia) i voilà, idealna kandydatka pojawia się na tacy! No, może niemal idealna. To, że wyselekcjonowana bladolica nie posiada głosu Whitney Houston nie jest wielkim problem. W końcu w zespole jest jeszcze 8 innych dziewcząt. Któraś na pewno będzie wiedziała, co robi przed mikrofonem.

["ta jest całkiem fajna, ale może za wysoka..."]

Jun-Seong Oh, kompozytor Star Empire, zdaje się być w pełni pogodzony z faktem, że członkowie zespołów muzycznych nie są wybierani na podstawie swoich wokalnych talentów. „Nie wszystkie dziewięć dziewcząt może być dobrymi piosenkarkami. Taki zespół nie istnieje w rzeczywistości.” „Czasem jednak zdarzają się dobrzy wokaliści.” – dodaje po chwili z błyskiem w oku. Jednak to wokal w dalszej karierze zespołu staje się problemem. Sam  menager zespołu, Kyu-Seong Jeong, w przypływie szczerości stwierdza: „To jest (główny) problem, że one nie wiedzą jak śpiewać.”

Jak w ogniu niekończącej się krytyki i presji odnajdują się same dziewczęta? Nienajlepiej. Na jednym ze spotkań z psychologiem przeprowadzono badania mierzące poziom samopoczucia członkiń Nine Muses. „Niebawem będziecie brać udział programach telewizyjnych, gdzie powinnyście cieszyć się życiem… Więc przypuszczałem, że poziom waszego złego samopoczucia będzie niski.” – stwierdza pan psycholog. „Jednak wyniki pokazały, że jesteście bardzo przygnębione.” “Wcale nie jestem przygnębiona!” – rzuca nagle jedna z dziewcząt. „Nie kłam.” – przychodzi riposta ze strony koleżanek z zespołu “Wyglądasz na tak smutną.” 

[załamana Hyemin]

Wewnętrzna konkurencja i wzajemne obwinianie się o przyczyny niepowodzeń i napięć też nie pomagają cieszyć się pracą. Jedna z dziewcząt stwierdza „Wszystko czego one chcą, to być lepsze, niż ktokolwiek inny. Nikt nie dba o nikogo. Jedyne co je obchodzi, to tylko one same. Ludzie mówią, że potrzeba mi więcej uporu. To boli. Kiedy czuję się zraniona, marzę, by być silniejszą. Jednak zamiast tego, czuję jedynie ból i załamuję się.”

Dziewczyny czują się niedowartościowane i zagrożone. Ciągłe utyskiwania ze wszystkich stron podłamują ich wiarę w siebie, doskonale zdają sobie sprawę, że wymiana ich na lepszy model to kwestia kilku dni. Wpaja im się, że powinny ćwiczyć w każdej wolnej sekundzie. „Czy nie byłoby to niesprawiedliwe, gdyby każdy mógł zostać gwiazdą?” pyta retorycznie jeden z menagerów. Sung-Hun Cho, jasno stawia sprawę: „Jeśli zostaniecie gwiazdami, możecie powiedzieć co tylko chcecie. Ale na tę chwilę wiemy więcej niż wy. Byłoby zatem mądrze schować swoją dumę do tego czasu. (…) Jeśli zostaniecie gwiazdami, wasza opnia będzie prawem. Jeśli sądzicie, że traktujemy was niesprawiedliwie, zostańcie gwiazdami.”

 [Sera w rozmowie z managerem]

Jak wiele trzeba uporu i samozaparcia, by wytrzymać w takim kieracie? O tym wiedzą tylko trenujący w agencjach młodzi ludzie. Sera, liderka zespołu w czasie ich treningu, najlepiej ujęta to, co trzyma ją ciągle w branży. “Pytałam siebie, dlaczego to robię. Dlaczego wyrzekłam się wszystkiego i poświęciłam moją rodzinę? Dlaczego wybrałam takie życie? Ale wszystko, o czym mogłam myśleć, było tylko to, że powinnam ćwiczyć więcej. Następnego dnia poszłam 3 godziny wcześniej do studia, by ćwiczyć. To dlatego jestem tak zestresowana, ale jednocześnie tylko tak potrafię rozładować panujące w mnie napięcie: przez śpiew i taniec. To jedyna rzecz, która pozwala mi iść dalej.”

W innym miejscu dokumentu Sera wyznaje: „To jest wszystko co mam w życiu, ponieważ tego chcę. (…) Co innego mi zostało? Nie mam niczego innego.”

…

Czy nadal mogę patrzeć na te wszystkie roztańczone zespoły z uśmiechem na ustach? Jakoś nie bardzo. Czy warto poświęcać wszystko w imię marzenia? W imię trwającej kilka chwil popularności? Według pojawiających się na początku filmu napisów, tyko jeden na 10 tysięcy trainee zostaje gwiazdą. Jak rozumie się tu gwiazdę? Kogoś pokroju BIGBANG, czy kilkakrotne pojawienie się w rozmaitych variety show i kilku reklamach już uprawnia do tego statusu? Nie wiadomo.

Nadal jacyś chętni na zasilenie armii k-popowych idoli?

Kulisy k-popu:

Dzień jak co dzień

Presja

Najmłodszy w rodzinie

Ile człowieka w celebrycie

Źródła:

rzecz jasna, nie wymyśliłam sobie tego wszystkiego, tylko opierałam się na wiarygodnych, anglojęzycznych źródłach. Niestety, w związku z inteligentna inaczej polityką Google, nie mogę zamieścić linków, skąd dokładnie pochodzą przedstawione w artykule informacje. Zainteresowanych zgłębianiem wiedzy proszę o kontakt mailowy! waleriankaa@gmail.com